Biblioteka Publiczna Gminy Mińsk Mazowiecki

Świat pamięta Norymbergę, gdzie nazistowscy dygnitarze zostali pociągnięci do odpowiedzialności, ale prawie zapomniał o procesach w Dachau, gdzie setki strażników, oficerów i lekarzy stanęły przed sądem za osobisty udział w torturowaniu i mordowaniu więźniów w obozach koncentracyjnych Dachau, Mauthausen, Flossenbürg i Buchenwald. Joshua M. Greene opowiada dramatyczną historię Williama Densona, młodego prawnika z Alabamy, wykładowcy prawa w West Point, którego wysłano do Niemiec, by pokierował zespołem oskarżenia w największej serii procesów nazistowskich zbrodniarzy w dziejach. Wśród oskarżonych znajdował się doktor Klaus Schilling, odpowiedzialny za śmierć setek więźniów w swoich "poszukiwaniach" lekarstwa na malarię, Edwin Katzen-Ellenbogen, psycholog z Harvardu, który został później konfidentem Gestapo, i jedna z najsłynniejszych zbrodniarek wojennych w historii, Ilse Koch, "Wiedźma z Buchenwaldu", której upodobanie do lamp z tatuowanych ludzkich skór opisywały gazety na całym świecie. Greene uzyskał dostęp do osobistego archiwum Densona, gdzie znajdowały się stenogramy z procesów, wycinki prasowe oraz stosy fotografii i listów. Dzięki nim udało mu się zrekonstruować procesy w Dachau i nadać swojej relacji atmosferę i napięcie prawniczego thrillera.

14 czerwca 1940 roku niemieckie czołgi wjechały do Paryża. Osiem dni później upokorzona Francja pogodziła się z klęską i okupacją. Wkrótce otwarto z powrotem opery, kina i nocne kluby. Niemcy chcieli żeby paryżanom nie brakowało rozrywki, a Francuzi pragnęli pokazać, że przynajmniej w sferze kultury nie zostali zwyciężeni. Przez następne cztery lata życie artystyczne Paryża kwitło. Maurice Chevalier i Édith Piaf śpiewali dla francuskich i niemieckich widzów. Pablo Picasso wciąż malował, choć jego twórczość była oficjalnie zakazana. Powstało ponad dwieście filmów, w tym klasyczne dzieło Marcela Carné Komedianci. Wydano tysiące książek autorów tak różnych, jak jadowity antysemita Celine czy antynaziści Albert Camus i Jean-Paul Sartre. Riding pokazuje dylematy, przed jakimi stało wielu intelektualistów. Cz pracując i tworząc "ratowali" francuską kulturę? Czy występując dla Niemców lub kręcąc filmy za zgodą nazistów zdradzali Francję? Czy ich obowiązkiem było stanąć do walki z okupantem z bronią w ręku? Jaką karę po wyzwoleniu należało wymierzyć tym artystom, którzy "współpracowali z wrogiem"? Czy w chwilach narodowej traumy artyści i pisarze mają szczególny obowiązek moralnego przywództwa?